Were emrê'm mirin e

Were emrê'm mirin e

Hey xwedê tenê ji min ra hîştê,

Hê çend caran heyvê kevan be bê te ?

Waye;

Derî zagon mam

Û bêjehr dizên tîremarên pênûsa min.

Heta kengî ez ê bipijim gelawêja eşqa te da ?

Were emrê'm,

Hêçik siwarên dilê min ên xalçêbavçê rûreş nebûne.

Waye;

Min mexbera xwe soleke pînekirî da kola

Were,

Hê şûna ramûsanên te da xêrên roja înê nexumirîne were.

Were "destem dest to ke"

emrê'm mirine.

Were.

Dilêr Serhed

LAWJEYA ŞEVÊ

LAWJEYA ŞEVÊ

Bi baskên minminîkan çend çira ditefin di van şevên qîrereş?

An jî pepûk bi çend ahengan dikare çîroka xwe bineqişîne qelîştekên şevan?
Xwedêyo, tu tehfîla min bi heft ava bike ji vê şevê, beriya ku min bi heft kelamên te xwe neherimandibe. Ku tu min di çend zulfên têrguneh de şevereş bihêlî, gunehê min nûra stûyê te be. Axirî ku di tariya tenêtiyê de bimirim, her bêdrûv bimînî.

Ez li şikeftên peyvan bêwate mame.Bi bilqetavên rondikên wê rûyê min ronî bike vê şevê. Çîroka me ji bo min bibêje beriya ku roj şevê bixeniqîne.Bibêje ka wê çawa nîvço hîşt şeraba lêvên xwe. Çawa min xitmên xêrtirîn li dar xistin ji her bendikên porên wê re.

 Wekî her kêliyên şevê, difeşkilin hestên min ên sorgevez. Mîna dêya ku weledê xwe avêtibe çûyînên xwe direvim. Ku ji çûyînên xwe direvim jî para min çûyînên çûyînan dikevin. Li ser tûrikê min ê ji kirasê maran şopên lêvên wê ên khêlî. Vala hatime hîştin. Werîs nema ku bi hevdû re girê bidim peyvên xwe. Li ser lêvên min qelîştekên ji yên şevê kurtir. Mizgîniya min xwekuştineke bêkes bila. Bila birûyên ku ji xelayê derketî parî vê zeviya dilê min be. Di çongên min de reqsa strana min bêriya te kiriye. Di dilê min de qîra ji cixara hulma wê.

Ez ê nesitirim van şevan, hilneyêm. Weke hevîreke hilnehatî ez ê werim pehtin jî. Tenê min dixwest ku hêviya min a ku dê rojekê rojê bi roj avis bimîne hebe ji bo xatirê şewqa û şemala wê.

Lê niha her difetisim, niha ajalekim li erafê, bihuşt li min heram e.

Xwedêyo!.. Min erafê nehêle tenê.

KURTEREXNEYEK Lİ SER KOVARA LASER'Ê

Ji nivîsên kovara laserê ên kurmancî re..

Bal dikêşa gotinên edîtor, "nivîsên gelek hêja hatin berhevkirin !"
Erê, nexwe ev bû hejmara çaran ku ji bilî çîrokên bîranînan û helbestên eviniyê ên ku tu divê bi darê zorê hatine nivîsîn tiştek tine bû.
Na heyrano, ez di hêviyeke wisa mezin de nînim ku nivîsên li ser wêjeya cîhanê hebin.
An jî ez nabêjim xwezî hinekî nivîsên zanistî jî hebûna.
Ne karê meye jixwe ne wisa ?.. kî/ kê xwe biwestîne ka hela "ulysses"a James Joyce a ku Kawa Nemir wergerandiye dê çawa bandor li ser kurdî bike, çi lê zêde bike.
Jixwe qet ez behsa nirxandinan, rexneyan û hwd nakim.
  Heqê hin kesan nexwim, di vê hejmarê  de xebateke pir grîng kirine û terîfa xwarinan nivîsîne.
Jixwe ew me kêm bû.
Hêrs nebin gurçikno, min negot çîrokan nenivîsin, binivîsin bo xwedê, çîrok jixwe zehf balkêş bûn, maşella ji neveroka wan re, kêm û qurtisî.
Şaş fêm nekin, ez nabêjim ka hela herin hinekî li ser cûreyên wêjeyê bisekinin û bi terzekî binivîsînin.
Ku we li ser wêjeya "mînor" çend çîrok binivîsanda qet dê xweş nebûya, wisa berdewam bikin, eferim.
Ku mesele bibe hestên we, çepik ji bo we !
 Maşella tije helbest. Jixwe em hestên xwe de pîs in.
Jê cûda, gelo çi hewcebû ku helbesta hejmara sêyem de hatiye weşandin dîsa hejmara çarem de diweşe ? Dibe ku hema mexset ji bo ku tije bê xûya ?
(Gelo berf dikare, r 26, Z. Sultan atlı, hejmar 3 - Dikare, r 5, Z. Sultan atlı, hejmar 4 )
Heyf...
Melankolîkên delal,
We ji xeribiyê xêre ? 
Jê cûda evîn nebûya we nedinivîsî qey ? 
Nexwe ez hêla mijarê ve zêde li ser we de neyêm, hinekî hestên xwe veşêrin di peyvan de, nehêlin bila her kes negihêje hîsên we.
Wek îsyankaran nebin. Ku ji we neyê, nenivîsin. Hevokek bala min kişand , gelek xweş bû, ax ew çi hevoka serî bû dayê !

Wisa digot:
"Wek zarokekî çavên wî 
Ji kefa sabûnê şewitiyayî" 

(stranên bêdengiyê, r.18, xalit PENABER)

Çi xweşe, ax dilê min şewitî, Rênas JIYAN ê piçûke ew jî, bawer dikim ew kesa zehf di bandora Rênas Jiyan de maye ku hevokên wî raste rast diziye.
( Rênas Jiyan, tu neyê ez ê bimirim ) 

Wisa nekin qurbanno! Teqlîda( diziya) raste rast, dûbarekirina wêjeya me ye, pêşketinê nake para me.

Gelek tişt hene bên gotin, tenê ez dibêjim ku hûn dixwazin bînayekî ava bikin hewceye hûn bi cûrbicûrên wê bînayê jî ava bikin.Hûn tenê rengo rengo boyax bikin dê sibê xelkê ji we re bibêje "serî çîç e, binî zîrç e"

      ' NOŞÎ CAN BE '


                                                                                                                                                     Dilêr serhed

LAWJEYA KORIK

Hoo maka diltengiyê !
Ka felemoş meke min
hêçik êzingêşê nexistine çîka sîtavkan.
Qey tu nizanî kêliya şevê hew herî ye ?
Jixwe şev min têr didoşe rojê
Tu jî nebe avzêya dilêminê bêbin.
Lê divê tu bizanibî;
ez lîstikvanê êşa xwe ye bê êş im.
Yek dixuyê kokên min,
Pirmij in devmêtên li hev aliyayî.
Wek binevşa çilmis vedike,
Zuwa bêhn didim.
Hêviya min,
Ji derba brutus vir ve dest xwînekiriye.
Destmalreşê di serşîna kabûsanim,
Ji lerzê hatime afirandin.
Ez,
Dil'êr'ê aşên şevan
Xewtehlê li serhedên lêvan im.
Korik im yanî,
Bi reşbûna xwe ye li ser destê te xêz dibim,
Bi pelixandineke ezelî
Û bi heya ebed
Pûç û vala me.
Yanî
Tu taketiya çilmisê,
Beriya ku bizanibî korik derman in
Ezê bi peyvan li sêdareke ter xwe daliqînim,
Tu yê jî bi zêmaran şîna min bikî...

   

   Dilêr Serhed

ÇİROKEKE YILMAZ GUNEY

                   MİROVÊ JİBÎRBÛYÎ

 Hûn dengê min dibihîsin ? Yek ji taxên hêşetê yên vî bajarî mirovekî jibîrbûyî diqîre we. Ez diqîrim. Ez... îro cejn e. We hemûyan çekên xwe ê nû li xwe kiriye. Xoşewîstên xwe difikirin. Xoşewîstên xwe ên porkurkirî. Zarok pifdankên rengo reng difirînin. Li ser keçeke piçûk cileke ji gulan nexişandî. Bêrîka wê tije şekir. Hûn dixwazîn, nade. Hin ji we xwarinê dixwin. Hin ji we dixebitin.
  Ji van kolanan diqîrim we. Zikê min birçî ye. Em çar bira li vê mala piçûçik de dimînin. Ez yê herî piçûk im. Derdê girantir lingên min tune. Wiha ji dayîk bûme. Ez we bi çavên xwe ên zarokî dibînim. Digirîm. Dilê min diçewise. Ez jî dixwazim wek we pifdankan biteqînim, hespikan siwar bim, cixarê bikêşim û bikenim.
 Bayek dest pêkir. Bêhna torosên hember hil didim. Gul bêhn dide. Bêhna gulên madvekirî ku rengê wan nizanim. Di nav porên we de xubarên kevnesal belav dibe. Hûn di hewake sayî de şerabê vedixwin. Jinên îtalî ên sing tixis tên bîra we,dikenin. Hûn dêhna xwe didine çîmê wan. Hişê we diçe. Bîranînên xwe ên tije şev di şerabê de dihelînin. Vedixwin. Yeko yeko bîranînên xwe dijîn. Li pêşiya we keçek derbas dibe. Keçeke porên wê dipdirêj. Keçikê difikirim. Ez, mirovê jibîrbûyî, we difikirim. Êşên we ên ku hûn nabînin difikirim.
  Keçek... Yanî tu. Ji malê nû derketî. Tu min nas nakî. Navê te jî pak nizanim. Çavên te qet jibîr nekir min. Tu ji yekî wek min hez dikî. Lê ne ku bêling. Keça bedew, dibê ez te bikim xweda.
  Ez te jî fikirîm mirovê piçûk. Ji her kesî zêdetir ez te fikirîm. Ew cilên kevn ku te li xwe kir di rojeke wiha de wê ez xemgîn kirim. Te her tiştî spartibû xwedê. Hal ev e ku xwedê jî te jibîr kiribû. Binê solên te qul in. Perên te tune ku tu wana jî çê bikî... ger ku tu pere bibînî ezê şad bim mirovê piçûk.
  Barûya seetê 12 nîşan da. Otobêsek derbas bû. Te solên xwe derxist û tu reviyayî. Te nizanibû ku otobês aîdî mirovên mezin in. Te ew wek xwe dihesiband. Lê wan tu nas nedikirî. Tenê min tu dizanî. Tenê min. Ez pak nizanim ka di rojeke wiha de li quncikeke qehwexaneya mezîgira te çi difikirî. Nexwe tu keştiyên mesîgiran xeyal dikî. Vê gavê, heya tu wiha rûdiniştî, divê tu ji zûva ve tevlê şînaya behrê bibûyayî. Divê te kilamek bigota. Kilameke erênî û behsa mesîgiran dike. Vê gavê tu di kefa destê xwe de digirî. Ji behrê û peravê wê gelek dûr î. Êdî ewrên sor dê baranên sor neyînin. Her tişt qediya. Hemû keleyên te noq bûn. Niha wana difikirî.
   Min dinyayeke girs ava kir. Erênî. Min bax çêkir, pel çêkir. Min gul dizî, anî. Çiya, çem û volkanan fikirîm. Baran û berf barand. Paşê jî qêriyame we. Hûn dibihîzin ? Ez mirovê jibîrkirî diqêrime we. Ev dinya ya we ye. Malên bajar ên bê mirov ên we ne. Mirovekî ku çîka we dikêşe diaxife. Guhdar bikin.
    
                                                                                                              YILMAZ GUNEY  

                                                                                                      Salkim, adar 1956, edene.

Wergera ji tirkî ; Dilêr serhed